-
1 rozkaz
m (G rozkazu) 1. (polecenie) order, command- z rozkazu generała on the orders of the General- aż do otrzymania dalszych rozkazów until further orders- wydawać rozkazy to give orders a. commands- wydać rozkaz zrobienia czegoś to order sth to be done- łamać rozkazy to breach (the) orders- wypełniać a. wykonywać rozkaz to carry out a command a. an order- słuchać czyichś rozkazów to obey sb’s orders- nie będę słuchał jego rozkazów I won’t take orders from him- kapitan dał rozkaz marszu/do marszu the captain gave the command to start marching- żołnierz zgłosił się w sztabie po rozkazy the soldier reported to headquarters for orders- twoje życzenie jest dla mnie rozkazem żart. your wish is my command- mam rozkaz pilnowania drzwi my orders are to guard the door- mam rozkaz nikogo nie wpuszczać my orders are not to let anybody through2. Komput. command- zmienił rozkaz w pamięci komputera he altered the command in the computer’s memory- □ rozkaz dzienny Wojsk. order of the day- rozkaz wymarszu Wojsk. marching orders■ być pod czyimiś rozkazami to be under sb’s command a. orders- być na czyjeś rozkazy to be at sb’s command- mieć kogoś pod swoimi rozkazami to have sb under one’s command- pod swoimi rozkazami miał cały pułk wojska he had the whole regiment under his command- oddać się/zaciągnąć się pod czyjeś rozkazy to put oneself/enlist under sb’s command- rozkaz! a. według rozkazu! yes, Sir!* * *rozkaz! — WOJSK yes sir!
* * *mi1. (= polecenie) order; rozkaz wymarszu marching orders; cofnąć rozkaz revoke an order; wydać rozkaz give an order; wykonać rozkaz obey an order, carry out an order; wykonywać czyjeś rozkazy take orders from sb; na czyjś rozkaz l. z czyjegoś rozkazu by order of sb; być na czyjeś rozkazy be at sb's command; być l. służyć pod czyimiś rozkazami be under sb's command; rozkaz to rozkaz orders are orders, an order is an order; twoje życzenie jest dla mnie rozkazem your wish is my command; rozkaz! wojsk. ( do mężczyzny) yes, Sir!; ( do kobiety) yes, Ma'am!; żegl. aye aye, Sir!.2. komp. instruction, command.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > rozkaz
-
2 rozkaz rozka·z
-
3 rozkaz
• command -
4 rozkaz absolutny
• absolute instruction -
5 rozkaz alfanumeryczny
• alphanumeric instructionSłownik polsko-angielski dla inżynierów > rozkaz alfanumeryczny
-
6 rozkaz arytmetyczny
• arithmetic instruction• arithmetical instructionSłownik polsko-angielski dla inżynierów > rozkaz arytmetyczny
-
7 rozkaz bezadresowy
• address less instruction• no-address instruction• zero-address instructionSłownik polsko-angielski dla inżynierów > rozkaz bezadresowy
-
8 rozkaz bezczynności
• no op• no-operation• non-operable instruction• null instruction• waste instructionSłownik polsko-angielski dla inżynierów > rozkaz bezczynności
-
9 rozkaz bezwzględny
• absolute instructionSłownik polsko-angielski dla inżynierów > rozkaz bezwzględny
-
10 rozkaz czteroadresowy
• four-address instructionSłownik polsko-angielski dla inżynierów > rozkaz czteroadresowy
-
11 rozkaz dwuadresowy
• operation surgery• two-address instructionSłownik polsko-angielski dla inżynierów > rozkaz dwuadresowy
-
12 rozkaz flagowy
• flag instruction -
13 rozkaz jednoadresowy
• one address instruction• single-address instructionSłownik polsko-angielski dla inżynierów > rozkaz jednoadresowy
-
14 rozkaz jednoargumentowy
• single-operand instructionSłownik polsko-angielski dla inżynierów > rozkaz jednoargumentowy
-
15 rozkaz kasowania
• clear instruction -
16 rozkaz komputera
• computer instruction• machine instruction -
17 rozkaz logiczny
• logical instruction -
18 rozkaz maskowania
• extract instruction -
19 rozkaz nastawienia skokowego
• regulating step commandSłownik polsko-angielski dla inżynierów > rozkaz nastawienia skokowego
-
20 rozkaz niemodyfikowany
• actual instructionSłownik polsko-angielski dla inżynierów > rozkaz niemodyfikowany
См. также в других словарях:
rozkaz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. rozkazzie {{/stl 8}}{{stl 7}} polecenie zrobienia czegoś wydane przez osobę uprawnioną lub mającą nad kimś władzę albo przewagę : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wydawać rozkazy. Wypełniać rozkazy. Słuchać rozkazów.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rozkaz — m IV, D. u, Ms. rozkazzie; lm M. y 1. «polecenie wykonania czegoś wydane przez osobę uprawnioną do tego lub mającą nad kimś przewagę» Rozkaz dowódcy. Dostać, otrzymać, wydać rozkaz (marszu a. do marszu). Łamać rozkazy. Posłuchać rozkazu, słuchać… … Słownik języka polskiego
rozkaz — Iść, pójść, rzucić się, skoczyć za kogoś, za kimś, na czyjś rozkaz w ogień zob. ogień 2 … Słownik frazeologiczny
У поляка и приказ рассказ (rozkaz). — У поляка и приказ рассказ (rozkaz) … В.И. Даль. Пословицы русского народа
Strategic bombing during World War II — For a list of notable strategic bombings in the European Theatre of World War II, see List of air operations during the Battle of Europe. Main article: Air warfare of World War II Strategic bombing during World War II Part of World War II … Wikipedia
Anti-Polish sentiment — Part of a series on Discrimination General forms … Wikipedia
dzienny — dziennynni 1. «dotyczący okresu od wschodu do zachodu słońca» Dzienny pociąg. Dzienne połączenie. Światło dzienne. Bielizna dzienna. Stróż dzienny. Szkoła dzienna. ∆ Rozkaz dzienny «rozkaz dowódcy do wojsk wydany z powodu jakiejś uroczystości lub … Słownik języka polskiego
ogień — m I, D. ognia; lm M. ognie, D. ogni 1. «zjawisko wydzielania się ciepła i światła towarzyszące paleniu się ciał, postrzegane w postaci płomieni i żaru; płomień» Jasny, nikły, słaby, wielki ogień. Blask, żar ognia. Słup, strumień, ściana ognia.… … Słownik języka polskiego
padać — ndk I, padaćam, padaćasz, padaćają, padaćaj, padaćał paść dk Vc, padnę, padniesz, padnij, padł, padli, padły 1. «zmieniać nagle pozycję stojącą na leżącą; przewracać się, walić się» Padła zemdlona. Padł na wznak. Padł na łóżko jak kłoda.… … Słownik języka polskiego
rozkazujący — imiesł. przymiotnikowy czynny czas. rozkazywać (p. rozkazać) rozkazujący w użyciu przym. «wyrażający rozkaz, nakaz; kategoryczny, ostry, groźny» Rozkazujący głos, ton. ∆ jęz. Tryb rozkazujący «forma czasownika wyrażająca rozkaz; rozkaźnik» … Słownik języka polskiego
stać — ndk, stoję, stoisz, stój, stał 1. «o istotach żywych: trzymać się, być na nogach; zachowywać pozycję pionową, wspierając się na nogach» Stać na palcach. Stać na baczność. Pracować stojąc. Ledwie stoję na nogach ze zmęczenia. Nie móc stać o… … Słownik języka polskiego